quoting out of context

Ik ben opgegroeid in een omgeving waarin teksten en de interpretatie van teksten van groot belang waren. We lazen de Bijbel van kaft tot kaft bij elke maaltijd en als hij uit was, begonnen we overnieuw. De eenvoudige lezing bepaalde ons vooral bij wat er staat. Interpretatie van wat er staat, kreeg op andere momenten vorm, zoals in zondagse kerkdiensten, catechisatie en vereniging, onderlinge discussies en Bijbelstudie met behulp van allerlei verklaringen. Voor mij is één ding duidelijk geworden: je kan het nieuwtestamentische geloof niet baseren op het Oude Testament. Als het daarover gaat, dan valt voortdurend de term cherry-picking. Maar veel problemen zijn oplosbaar als je de context meeneemt. Als er in het Nieuwe Testament beperkt wordt geciteerd, zie ik dat meer als een referentie naar een vindplaats: de eerste zin van een langer gedeelte of een kernzin wordt geciteerd en als je die dan opzoekt en de tekst erom heen meeleest, begrijp je de gedachte van het Nieuwe Testament. Het Nieuwe Testament is dan wel een echt nieuw verband waarin de teksten worden geplaatst; er is een discontinuïteit ten opzichte van het Oude Testament. Vanuit het Oude Testament (de Tenach) gezien zit het Nieuwe Testament simpelweg fout of betreft het NT een midrasj met minder autoriteit dan de Torah. Het beperkte citeren is een vorm van zuinigheid en ook een kwestie van: de goede verstaander heeft maar een half woord nodig.

Wikipedia zegt: Quoting out of context (sometimes referred to as contextomy or quote mining) is an informal fallacy in which a passage is removed from its surrounding matter in such a way as to distort its intended meaning.^[1] Context may be omitted intentionally or accidentally, thinking it to be non-essential. As a fallacy, quoting out of context differs from false attribution, in that the out of context quote is still attributed to the correct source.

Het probleem met deze definitie vind ik its intended meaning. Ik citeer vaak feitelijke informatie, zonder de interpretatie (intended meaning) over te nemen. Degene die citeert, bepaalt wat essentieel en niet-essentieel is – thinking it to be non-essential is te zwak gezegd, het gaat om bepalen, het gaat om de functie van het citaat in de nieuwe context. Vervolgens kan er sprake zijn van een stroman of van een autoriteitsargument. Bij de stroman is het citaat bepaald op basis van een onvolledig begrip van de positie van de opponent. Ik vind de aanduiding stroman in dit geval meer aan de orde dan quoting out of context. Daarnaast kan er sprake zijn van een beroep op autoriteit. Ik probeer zelf altijd zo kernachtig mogelijk te citeren en ik vraag me daarbij af of iemand anders met een ander citaat uit dezelfde bron mijn tekst zou kunnen weerleggen. Als ik feitelijke informatie uit een bron citeer, dan ben ik niet aan het misquoten als ik de verklaring of interpretatie uit die bron weglaat. Als ik echter stel dat er voor de feitelijke informatie die ik uit de bron heb gehaald geen andere verklaring is, terwijl er in de bron een verklaring wordt gegeven, dan zou ik liegen; wanneer er in de bron echter een verklaring wordt gegeven die in mijn ogen geen verklaring is, dan is er een grijs gebied; het duidelijkste in zo’n geval is om het wel te benoemen. Omdat het citeren een keuze is van de schrijver, is altijd maar te bezien of er sprake is van quoting out of context.

Als één van de voorbeelden geeft Wikipedia:

The creation–evolution controversy: The term is used by members of the scientific community to describe a method employed by creationists to support their arguments,^[12][13][14] though it can be and often is used outside of the creation–evolution controversy. Complaints about the practice predate known use of the term: Theodosius Dobzhansky wrote in his famous 1973 essay “Nothing in Biology Makes Sense Except in the Light of Evolution”:^[15]

    Their [Creationists’] favorite sport is stringing together quotations, carefully and sometimes expertly taken out of context, to show that nothing is really established or agreed upon among evolutionists. Some of my colleagues and myself have been amused and amazed to read ourselves quoted in a way showing that we are really antievolutionists under the skin.

Hoewel ik de uitspraken van creationisten niet voor mijn rekening wil nemen, lijkt me dit typisch een worldview-probleem: het is als het afbreken van een muur, waarbij je het darwinistische cement (context) steeds zorgvuldig van de bakstenen af moet bikken, om vervolgens de bakstenen in een nieuw verband weer te kunnen gebruiken. Een baksteen is in dit geval een biologisch feit, een resultaat van onderzoek, ontdaan van its intended meaning. Feit is in dit geval datgene dat onbetwist is.

<< apofenie | Hoyle & Wickramasinghe (1) appels stelen >>