het Australaziatische tektietenstrooiveld (2)

Kristan-Tollmann & Tollmann zijn van mening dat het Australaziatische tektietenveld [link] uit meerdere strooivelden bestaat, waarvan enkele na de ijstijden moeten worden gedateerd: … postglaciale strooivelden van tektieten, dat wil zeggen impactsmelt- en stollingsproducten in Zuid-Australië en Vietnam, die de inslagen van twee fragmenten van de zondvloedkomeet aantonen, terwijl men de bijbehorende kraters in de Zuidchinese Zee en in de Zuidwestelijke Stille Oceaan bij Tasmanië nog niet gezocht en dus ook niet gevonden heeft. Er zijn geen kraters gevonden, maar ook zijn er door middel van radiometrie geen tektieten van jonge leeftijd vastgesteld, wat bij elkaar de redenering van de Tollmanns dat oude en jonge strooivelden door elkaar liggen nogal kwetsbaar maakt.  

Over Hans Sueβ, een kleinzoon van Eduard Sueβ, schrijven ze: Toen het gesprek op tektieten kwam, vertelde hij ons het curieuze geval dat hij voor Gill, dertig jaar geleden, met behulp van de C14-methode de ouderdom van een, nog staande, bewaard gebleven boomstronk had bepaald, die bij de bouw van de Spencer-Street-brug in Melbourne in Victoria voor de dag was gekomen. Doch in die stronk stak volgens wat Gill Sueβ meedeelde een australiet, die bij zijn inslag diep in het hout was ingedrongen. Volgens een gepubliceerd bericht over radiokoolstofdateringen van H. Sueβ heeft het hout van deze stronk (monsternummer W-95) een ouderdom van 8780 +/- 200 jaar vóór 1955, dat wil zeggen circa 8818 +/- 200 jaar voor heden (1993). De onderstaande foto geeft waarschijnlijk een afgezaagd deel van deze stronk weer:

(bron)

Ik heb behalve deze anekdote in het boek geen andere bronnen gevonden waarin over deze tektiet wordt gesproken. Ook is er van radiometrische datering van deze tektiet geen sprake. Er zijn, met de tektieten in jonge bodemlagen, dus verscheidene tektieten waarvan de radiometrische datering onbekend is, die door de Tollmanns worden gebruikt om een strooiveld jonger dan 15.000 jaar te beargumenteren. De controverse die hiermee samenhing, werd de ouderdomsparadox genoemd. Deze ouderdomsparadox lijkt opgelost te zijn door te verklaren dat de tektieten in jonge lagen niet in situ waren.

Als laatste halen de Tollmanns Izokh (1989) aan als voorbeeld van de ouderdomsparadox (zie onderstaande tekst).  In deze korte tekst is sprake van de Zhamansin-krater in Zuid-Siberië, die in verband is gebracht met het Australaziatische tektietenstrooiveld.

Voor mij zou het heel interessant zijn als ik kon stellen: 700.000 jaar emissie = 10.000 jaar immissie. Oftewel tektieten die 700.000 jaar geleden de lucht in werden geslingerd, landden 10.000 jaar geleden in Zuidoost-Azië en Australië. Misschien zou ik door nauwgezet literatuuronderzoek verder komen of men zou een veldonderzoek moeten doen waarin men tektieten in situ kan vaststellen, waarna men de ouderdom van zowel tektieten als geologische laag vaststelt. De Tollmanns schrijven: Nu is deze jonge tektietenregen van Vietnam eindelijk ook in de officiële Vietnamese geologie erkend en op circa 10.000 jaar oud vastgelegd⁴²⁶ – overigens zoals gewoonlijk zonder dat daaruit nadere consequenties werden getrokken. Noot 426 verwijst naar P.C. Tien (ed) (1990) Geology of Cambodia, Laos and Vietnam. Voor mij is het vooralsnog onbeslist.

<< het Australaziatische tektietenstrooiveld (1) | Barth (12) een uitdijend heelal >>