Armageddon

In 1998 draaide de film Armageddon in de bioscoop. Onder leiding van Bruce Willis wordt een meteoriet onschadelijk gemaakt. Daartoe landen ze met twee teams op de meteoriet om er gaten te boren en daarin explosieven tot ontploffing te brengen. In hetzelfde jaar kwamen ook Deep Impact en een remake van Godzilla uit. Nicholas DiPalma schreef over Armageddon: The only real, usable science presented in Armageddon is in the scene where Billy Bob Thornton’s character explains to the President of the United States that NASA’s “object collision” budget at the time is $1million which only allows them to track 3% of the sky and, “Begging your pardon, sir, it’s a big ass sky.” Truth is, In 1998, NASA formally established its Near-Earth Object (NEO) program in response to a congressional directive to discover at least 90% of 1-kilometer-sized NEOs within 10 years, which it accomplished by 2010. The actual annual budget in 1998 is not exactly clear, but from 2002 to 2009 annual funding was approximately $4million. Fast forward to the 2020 budget and the NEO funding is $35.6million. Much better, right? It’s still just .15% of the total $22.63billion NASA budget.

(bron)

In de jaren ’90 schreven ook Edith en Alexander Tollmann hun boek De zondvloed. Zij leggen er de vinger op dat, anders dan bij vroegere impacts het geval was, we nu in het atoomtijdperk leven. De auteurs halen Einstein aan: De ontketende macht van het atoom heeft alles veranderd – behalve onze denkgewoonten, en wij glijden naar een weergaloze catastrofe af. Wil de mensheid voort blijven bestaan dan is een nieuwe wijze van denken noodzakelijk. Het afwenden van deze bedreiging is het meest urgente probleem van onze tijd. Anno 1993 zijn over de hele wereld 424 kernreactoren in bedrijf, en 83 in aanbouw. Daarbij komen voorts de minder grif genoemde militaire installaties voor de atomaire wapenindustrie. De totale omvang van de in die atomaire inrichtingen intussen opgetaste sterk radioactieve stoffen, die voor het menselijk organisme ordes van grootte gevaarlijker zijn dan alle andere gifstoffen en waarvan de hoeveelheid jaar na jaar verder toeneemt, is tot het gigantische gestegen. Als die hoeveelheid vrij zou komen, zou dat in haar tomeloze uitwerking overeenkomen met een duizendvoudige ‘overkill’ voor alle leven op onze planeet, dat wil zeggen ook voor alle dieren en planten.

Er zijn risico’s die buiten elke garantie vallen: Al die honderden over de hele wereld verspreide atomaire installaties en tussendepots zijn wat hun bouw betreft ingericht om de krachtigste aardbevingen te doorstaan, die men op grond van de historische ervaringen en de geologische kennis op de betreffende standplaatsen zou kunnen verwachten. Doch inslagen van kosmische projectielen heeft men bij opzet van alle nucleaire installaties als mogelijke bron van fataal gevaar ‘uitgesloten’. Realiteit en frequentie van impacts plus de onvoorstelbare kracht van impactbevingen zijn daarbij nergens in aanmerking genomen. Bij een grote impact zal het nucleair materiaal gelijktijdig vrijkomen en het einde van het leven op aarde betekenen.

Vanuit technisch oogpunt is er volgens de auteurs wel een uitweg mogelijk: Het is echter thans mogelijk om een naderende planetoïde van de kleinst genoemde orde van grootte [0,5 kilometer doorsnede] met behulp van een aantal vanuit ruimtestations afgeschoten superkernkoppen te treffen, en van koers naar de aarde af te leiden. Dat vergt wel samenwerking en andere prioriteiten m.b.t. kernenergie.

<< otters | Kristan-Tollmann & Tollmann – de zondvloed >>